تأثیر هالوکربن های بکار گرفته شده در فرایند ساخت کاتالیست زیگلر-ناتا بر راندمان و ساختار hdpe

در این پژوهش تأثیر هالوکربن در فرایند ساخت کاتالیست بر راندمان و ساختار hdpe پرداخته شده است. هالوکربن مورد استفاده کلروسیکلوهگزان می باشد. در ابتدا و قبل از بکارگیری کلروسیکلوهگزان نیاز به انتخاب سیستم کاتالیستی مناسبی می-باشد. به همین منظور سیستم های کاتالیستی c1،c2 و c3 تعریف شدند. سیستم c2 راندمان بالاتری در تولید پلیمر داشت. اما به دلیل بروز برخی مشکلات از قبیل درصد تیتانیوم بالای کاتالیست، با اعمال تغییر در تعداد و چگونگی شستشوی سیستم کاتالیستی c2، سیستم کاتالیستی c4 شکل گرفت که هم راندمان بالاتری نسبت به c2 داشت و هم درصد تیتانیوم در آن کمتر بود. در قسمت بعدی پروژه از کلروسیکلوهگزان به عنوان پروموتر در فرایند ساخت کاتالیست استفاده شد. از غلظت های کم پرومتر به سمت غلظت های بالاتر در هر سیستم کاتالیستیی استفاده شد تا اینکه کاتالیست های p1تا p7 شکل گرفتند. یک روند سعودی و سپس نزولی در اکتیویته این کاتالیست ها مشاهده شد که کاتالیست p3 بیشترین راندمان را در تولید پلی اتیلن داشت و نقطه بهینه در مقدار کلروسیکلوهگزان بود. در قسمت بعدی به بررسی نسبت بهینه آلومینویم(کمک کاتالیست) به تیتانیوم پرداخته شد. این قسمت بر روی کاتالیست p3 به عنوان بهینه مقدار هالوکربن صورت گرفت و در نهایت نسبت بهینه آلومینیوم به تیتانیوم 113 بدست آمد. از این قسمت نتیجه شد که کلروسیکلوهگزان تأثیری در نسبت بهینه آلومینیوم به تیتانیوم ندارد. در قسمت بعدی کاتالیست p3 انتخاب شد و با فشارهای 25/0 ، 5/0 ، 75/0 ، 1 و 5/1 بار هیدروژن تحت پلیمریزاسیون قرار گرفت. در قسمت پایانی آزمون های mfi، ویسکومتری آبلود، تعیین دانسیته بالک پلیمر، hot gpc و dsc بر روی نمونه های پلیمری انجام شد. سپس به بررسی نتایج بدست آمده پرداخته و مشاهده شد که کلروسیکلوهگزان باعث افزایش جرم مولکولی و کاهش توزیع جرم مولکولی شده است. همچنین تأثیری در دمای ذوب نداشته است. از طرفی باعث تشدید اثر هیدروژن در حین پلیمریزاسیون می شود. در انتها نیز با توجه به نتایج حاصل شده نظریه ای برای چگونگی تأثیر هالوکربن بر روی سایت های فعال ارائه شده است.